Ed Lautenslager begint na het gymnasium aan een studie medicijnen maar stopt na zijn kandidaats. Hij wil eigenlijk bij een krant werken, maar komt terecht bij Polygoon-Profilti. Hij maakt daar dia- en filmprogramma’s scholen. Zijn grote droom is echter het commentaar inspreken bij het Polygoon Journaal. Hij doet zo veel mogelijk ervaring op als nieuwslezer bij de Wereldomroep en de Radionieuwsdienst van het ANP en als commentator bij documentaires. Maar zijn droombaan zit er niet in. Alleen als Philip Bloemendal, de vaste commentator van het Polygoon Journaal, een keer ziek is, mag Lautenslager hem vervangen.

Dan belt in 1960 Carel Enkelaar van de NTS: of Lautenslager interesse heeft om het NTS Journaal te presenteren. De eerste jaren is Lautenslager alleen te horen als commentator bij het Journaal, maar vanaf 1964 is hij ook te zien als nieuwslezer. Van de één op de andere dag is hij een bekende Nederlander, een rol waarin hij zich niet echt thuisvoelt. De fanmail die hem bereikt is dan ook vooral afkomstig van dames in de leeftijdscategorie van 40 tot 88 en in de kroeg wordt hij lastiggevallen door dronken mannen.

Eind jaren zestig wordt Lautenslager voor de keuze gesteld: hij moet stoppen met het inspreken van reclameberichten, wat hij regelmatig naast het nieuwslezen doet, of hij kan vertrekken bij het Journaal. Hij kiest ervoor om te vertrekken en zich te richten op het inspreken van reclames, andere televisieprogramma’s en documentaires, zoals Wildlife op 2. Tevens heeft hij vanaf de jaren zeventig zijn eigen bureau dat adviezen geeft op audiovisueel gebied, met name documentaires. Hij werkt tevens mee aan Agrarisch Nieuws van de NOS en voor Socutera. Het inspreken van documentaires blijft hij doen tot zijn dood in 1999